Jacqueline Wildemans
Achter het bedrijf Wildemans Horses zit een persoon. En dat ben ik, Jacqueline Wildemans.
In 1987 zag ik het levenslicht. Toen ik daarna voor het eerst een pony zag, was het kwaad geschiedt.
Vanaf het moment dat ik voor het eerst op een pony zat, kon ik mij geen leven meer indenken zonder pony’s en paarden.
Jacqueline en pony-pasjes
Wildemans Horses is letterlijk de uit de hand gelopen hobby mij, Grand Prix amazone Jacqueline Wildemans. Ik groeide op met pony’s en paarden om mij heen. Van de shetlanders schoof ik door naar schoolmaster Vosje.
Deze pittige pony leerde mij de beginselen van zowel de dressuur, het springen en het samengestelde rijden. De successen groeide, maar dat deden ook mijn benen. Vosje ging door naar mijn zusje en de D-pony’s maakte hun intreden.
Ook met deze maat pony bleek ik goed uit de voeten te kunnen. Nog altijd bleef ik lekker allround bezig. Op de clublessen maakte ik dan ook deel uit van alle disciplines. Het moest mij niet te makkelijk afgaan. Ik hield, en hou nog altijd, van een mooie uitdaging.
Handelsgeest
Met Kasjmier bereikte ik in zowel het springen als de dressuur de klasse Z. Al snel kwam er een tweede pony bij, Beauty. De knappe vosmerrie leerde ik kennen tijdens vakantiewerk op een camping. Het dier werd bestempeld als “moeilijk” en “niet inzetbaar voor de campinglessen”. Ik zou Jacqueline niet zijn als ik de uitdaging niet aan ging en spendeerde mijn verdiende geld aan dit dier. En met succes. Dit prikkelde de handelsgeest. Vanaf dat moment heb ik, naast een vaste pony of paard, altijd een tweede dier om op te leiden.
Ik vind het leuk om iemand blij te maken met een goed opgeleid dier. Verkopen doet altijd een beetje pijn. Afscheid nemen van een vriend. Maar als ik dan zie hoe iemand kan genieten van zo’n pony of paard, geniet ik mee. Ik vind het ook leuk om combinaties een beetje te blijven volgen. Want stiekem ben ik altijd wel een beetje trots als ik zie wat zo’n combinatie kan bereiken.
Grand Prix
Inmiddels heb ik al meerdere paarden opgeleid naar het hogere niveau. Met de, door mijn vader gefokte, ruin Urgent W. (v. Gribaldi) zette ik de eerste passen in de subtop. Enkele jaren later vervulde “once in a lifetime” paard Caliber (v. Vivaldi) mijn grote droom. Dit zelf opgeleide paard werd mijn grote vriend. Die band heeft ons als combinatie naar de Grand Prix gebracht. Hier zijn mooie, winstgevende, scores verreden. Eind 2020 is de grote vosruin verhuisd naar België.
Ondanks dat mijn focus op de dressuur ligt, ben ik het springen nog niet verleerd.
Mijn motto “Lol met je knol”. Presteren is leuk, maar een goede band is beter. Daarom zorg ik ook voor afwisseling in de training. Af en toe een sprongetje en met regelmaat een rondje door het bos of over de hei is wat een Wildemans-paard kan verwachten. Aan tederheid, liefde en aandacht geen gebrek.
Jacqueline's veterinaire kennis
Naast Wildemans Horses werkt ik sinds 2009 als Paraveterinair bij een gemengde dierenartspraktijk. Dit heb ik eerst fulltime gedaan. Nadat mijn paarden hobby meer en meer tijd in beslag nam, ben ik parttime gaan werken. Ik vind het werk in de veterinaire sector namelijk erg leuk. Het biedt veel uitdaging en geen dag is hetzelfde. Het werken met zowel mens als dier. Ik ben op alle facetten inzetbaar. Regelmatig volg ik nascholing om nog meer kennis en kunde op te doen.
Mijn medische interesse neem ik ook mee bij mijn paarden. Zo wil ik dat zij zich optimaal voelen. Een goed harnachement hoort hierbij. Met deze focus ben ik begonnen aan de opleiding tot erkend bitfitter bij ICPBC. Deze heb ik met succes afgerond. Met regelmaat voorzie ik paarden van een nieuw bit en/of hoofdstel. Het is heel mooi om te zien wat het kan doen voor zo’n combinatie.
Het werk met paarden is voor mij iedere dag weer genieten. Of ik er nu op- of naast sta, mijn dag is altijd gevuld met plezier.
